Rond mijn 45^ste veranderde er van alles in mijn leven. Op het oog leek het of ik alles heel goed voor elkaar had: twee prachtige kinderen, een mooi huis en prima werk. Zo voelde het echter niet voor mij. Mijn vijftigste verjaardag kwam in zicht. Bij die leeftijd dacht ik aan een Sara pop in de tuin, een bloemetjesjurk en kort grijs haar, eventueel met een permanentje. Een soort eindstation zeg maar. Maar daar was ik nog helemaal niet aan toe!

Mijn kinderen kregen meer en meer hun eigen leven en hadden mij steeds minder nodig. De wereld lag aan hun voeten, maar hoe zat het met mij? Ik voelde dat ik nog van alles wilde doen, maar geen idee wat en al helemaal niet hoe dit te bereiken.

Keerpunt was toen mijn vader overleed en vlak daarna een goede vriendin. Ik realiseerde me dat het leven eindig is. Ik wilde niet langer “doorkabbelen” op de automatische piloot. Ik nam een sabbatical om te bedenken wat ik nu echt wilde. Ik leerde weer waar ik blij van werd. En ik leerde om de juiste stappen te zetten om in actie te komen en te blijven. Ik veranderde mijn bedrijf en startte een coachpraktijk. Mijn relatie strandde en ik verhuisde naar de stad.